۱۳۸۷ مرداد ۱, سه‌شنبه


آدمهای مشغول پوچ
که مرا ترک میکنند
تنهایی تیره شبانه ام، مرا در آغوش سرد خود میگیرد
همچون دره ای که با ورود دیو پلید شب میهراسد و میهراساند
آه ... کی صبح میشود؟
شب همگان را می آرامد
و مرا می پریشد
نور نقره ای در حجم هوای گرم و نمناک تابستان
گرمایی که نای جیرجیر کردن را از جیرجیرک میگیرد
شبهای کابوس تشنگی دیدن
شبهای خواب سراب دیدن
نه برای من، برای آنان که میخوابند
شب برای من فرصتی است برای ادامه بیکاری روز!
آه ... کی صبح میشود؟
آه ... کی شب میشود؟!

۴ نظر:

ناشناس گفت...

salam agha hasan.mosaferat khosh gozesht?shere ghashangie,vali in hame naomido gham chera?motmaen bashid zendegio hartor ke negash koni hamun toram un beto negah mikone.gahi vaghta bayad ;chashmha bayad shost,jure digar bayad did

ناشناس گفت...

salam abji elmira
mamnoon, are khosh gozasht, jaye shoma khali
omidvaram in range siahe naomidi ham az sheram va ham az zendegim bere
mamnun ke be weblogam sar mizanid, vagti mibinam kasayi hastan ke chizayi ro ke tu weblog mizaram mikhunan vase neveshtano goftan tashvig misham
baz ham mamnun,
movaffag bashid

ناشناس گفت...

سلام خوبی بازم شعرت به دل نمیشینه هرچند به دل خودت بشینه برا شما کافیه ولی خب برا یه بارم که شده یه شعری بگو به دل مام بشینه اولش نمیخواستم بنویسما ولی خب ..... امیدوارم موفق باشی

ناشناس گفت...

برای تازه شدن دیر نیست.....