امشب آسمان به عطش گنجشکها باران ریخت
بی هیچ غرش منتی
من هق هق ام را زیر صدای ناودان قایم میکنم
تا گلها دلتنگ نشوند
در اتاقی که دیگر شمعی هم در آن نمیسوزد
به یاد پرنده ای میگریم که از دیوارکوتاه تنهاییم پر کشید
و مرا با آرزوی نوازشش تنها گذاشت
آری میتوان به بهانه هایی ساده تر از این هم گریه کرد...
محبوب من ،در دلم از تو چراغ محبتی است
که حتی شتاب مبهم ثانیه ها هم
توان خاموشی آنرا ندارند
یاد صدای تو سمفونی آرامش شبهای احساس من است
تا صبحی که دیگر صدایی از من نباشد