بگذار از درد مردی بگویم
که از ترس بیخانمانی کودکانش
خود را دار نزد؛
بس است
تا کی؟
تا کی از درد میگویی
مگر چشمانت با رنگ شادی بیگانه است؟
مگر زیبایی طلوع را نمی بینی؟
مگر خنکی نسیم صبح روحت را به وجد نمی آورد؟
میدانم ، می بینم
آخر هیچکس به اندازه من با درد او آشنا نیست
نمیگویم ولی ... آن مرد من بودم.